Prolog

#Ona

                Filigranowa brunetka z niepokojem lustrowała swymi błękitnymi tęczówkami ludzi, którzy zebrali się w hali odlotów. Wszyscy oczekiwali na komunikat o rozpoczęciu odprawy paszportowej. Jedni nerwowo obgryzali paznokcie, inni spokojnie czytali czasopisma, a kilku mężczyzn w garniturach korzystało z uroków darmowego Internetu i namiętnie wciskali klawisze laptopów.

               A ona? Czuła się samotna. Nie było przy niej nikogo, kto by mógł dodać otuchy. Telefonu do ojca nie mogła wykonać. On był zajęty własnymi sprawami, jako szanujący się biznesmen. Dziewczyna zagryzła mocno dolną wargę. Musiała powstrzymać łzy. To nie był czas, ani miejsce na okazywanie słabości.

              W głośnikach rozległ się męski głos. Oznajmiał on, iż odprawa na lot numer 607 do Londynu właśnie się rozpoczęła. Brunetka chwyciła swój podręczny bagaż i niepewnym krokiem ruszyła w stronę bramki numer siedem. Szczęśliwa liczba. Mimowolnie się uśmiechnęła. Gdy odebrała od stewardessy paszport, nie było już odwrotu. Musiała postawić pierwszy, niepewny krok w stronę nowego życia.

#On

              Wysiadł na londyńskim lotnisku. Czuł na sobie spojrzenia kilku nastolatek. Tym razem nie próbował się uśmiechać, a one nawet nie podeszły z prośbą o autograf. Cicho odetchnął. Przynajmniej chociaż raz ktoś jest w stanie uszanować potrzebę spokoju. Nie było przecież osoby na świecie, która by nie wiedziała, jak ciężki okres przechodzi w swoim życiu.

               Ruszył w stronę taśmy, na której miała znajdować się jego walizka. Rozpoznał ją bez problemu. Wielka, w kolorze granatowym z gigantycznym „Z”  w kolorze ciemnoczerwonym. Nie to żeby lubił ten odcień, ale przynajmniej łatwo było ją rozpoznać. Już wyciągał dłoń, by chwycić rączkę bagażu i wtedy dostrzegł Ją. Na moment jego serce zamarło. Była taka podobna, niczym lustrzane odbicie tej, którą tak niedawno bezpowrotnie utracił. Serce zaczęło głośno galopować, gdy niebieskie tęczówki nieśmiało zaczęły mu się przyglądać.

                 Przymknął powieki. Powinien zapomnieć. Pogodzić się z tym, że Adrianna już nigdy się do niego nie uśmiechnie. Nie usłyszy jej słodkiego głosu, a także nie wyzna miłości. Stchórzył. Oboje wtedy nie potrafili wypowiedzieć tych dwóch słów. Teraz było już za późno.

              Po krótkiej chwili zdał sobie sprawę, że niebieskooka brunetka stoi przed nim i o coś pyta. Nie chciał z nią rozmawiać. Sam wygląd przywoływał zbyt wiele wspomnień. Mruknął ciche nie wiem i ruszył w stronę wyjścia z lotniska.

***

Jakoś tak mi chyba brak samozaparcia. Ten prolog tak mnie prosił bym go dodała, no to jest. Ale pierwszego rozdziału już tak szybko nie dodam. O nie, nie. Trenuję silną wolę ;d